De vooroordelen van Italie geanalyseerd....

Ciao tutti!

Nu ik intussen al wat meer ingeburgerd ben, en mensen mij steeds vaker vragen: 'is het nou echt het Italie zoals je erover hoort??' is het hoog tijd om de waarheid naar boven te halen. Mijn excuses voor het incomplete overzicht, als jullie nog verzoekjes hebben voor mij om uit te zoeken: laat het vooral weten!

Vooroordeel: Italiaanse mannen zijn macho's
--> Dit klopt! De hoogste baas van de fabriek, een kleine man die altijd heel hard tegen iedereen schreeuwt om zijn punt duidelijk te maken, met zijn armen zwaait in de lucht om zijn argument nog wat kracht bij te zetten, voor wie alle werknemers stiekum een beetje bang zijn, raakt niet afgeleid van zijn belangrijkste taak: de deur voor mij openhouden... Als vrouw mag je natuurlijk ook nooit iets dragen, tillen of verschuiven want dat kan je tere rug niet aan. Er schijnt ook een relatie te zijn tussen de blondheid van je haar en de sterkte van je rug. En laat vooral niet merken dat je onafhankelijk kunt functioneren! Die discussie heb ik nu al te vaak gevoerd...

Vooroordeel: Italianen zijn geobsedeerd door pasta
--> Niet heel verrassend: dit klopt! Elke maaltijd heeft wel op de een of andere manier iets met pasta te maken. Als je aan elke willekeurige Italiaan vraagt: wat is je lievelingseten? 'pasta!'. Gewoon in het algemeen, geen voorkeur voor smaakjes, soorten, kleurtjes of bereidingswijze: pasta.

Vooroordeel: Voedsel (en vooral pasta dan hè) is de belangrijkste levensbehoefte
--> Dit klopt zeker. De meeste gezegdes hebben dan ook iets te maken met eten
(Al contadino non far sapere quanto è buono il formaggio con le pere: laat de boer niet weten hoe goed kaas is met peren; Quando si manga non si parla, perchè si combata con la morte: Praat niet als je eet, dat is vechten met de dood.
Esse nufesso qui dice male di macaruni: who speaks badly of macaroni is a fool.
Maar ook eenvoudiger: zo blank als een mozzarella, zo lelijk als een aardappel, etc) en tijdens mijn Italiaanse lessen heeft de lerares meer interesse in de recepten die ik heb gekookt dan de manier waarop ik ze in het Italiaans uitleg.

Vooroordeel: Italianen kunnen geen Engels
--> Klopt gedeeltelijk. De grote baas van de fabriek, zoals eerder beschreven, kan geen woord Engels en heeft er weinig boodschap aan dat ik zijn Italiaans niet helemaal snap. Als je dan de zeldzame Italiaan tegenkomt die wél Engels kan, moet je oppassen! Zo had ik laatst een 'tasting session' en ik liep vrolijk grapjes te maken met de Engelssprekende meneer naast me, die me heel geamuseerd aankeek over mijn commentaar op het hele gebeuren. Toen er een papiertje door de ruimte ging waar de belangrijke mensen hun handtekening voor goedkeuring opzetten (3 van de 25 aanwezigen), werd ook om de zijne gevraagd. Goed Engels = hoge functie. Nou ja, met uitzondering van de grote baas van de fabriek dan.

Vooroordeel: Italianen fietsen niet
--> Klopt niet! Jaja, die zagen jullie niet aankomen. Mijn nieuwe manier van voortbewegen in Latina is de fiets, en als je er eenmaal op zit zie je steeds meer mensen op de fiets! Met gevaar voor eigen leven waagt men zich op de randjes van de weg en bij kruispunten verzint men een creatieve route naar de overkant. Al verkeersregels negerend, vloekend naar auto's die mij geen ruimte geven, daarna gewoon ruimte claimend, voel ik me helemaal in mijn element.

A dopo!

Ciao ciao

En wat meer beeldmateriaal!

Momenteel zit ik in het huis van Carlo en Luca, waarvan die laatste nu een heerlijke Italiaanse maaltijd voor mij aan het koken is!
Nu ik alle foto's op de laptop heb gezet en hier het draadloze internet heb gerepareerd (de reden dat er nu voor mij gekookt wordt) is het hoog tijd wat foto's te plaatsen.

Op de foto met bovengenoemde heren...

Een doorkijkje in Sermonetta
Sermonetta vanaf de berg ernaast

Nu vragen jullie je misschien af waarom ik wel foto's van Sermonetta erop zet en niet van Latina. Latina is namelijk een hele lelijke moderne stad en brengt je niet echt in de Italië-spirit. Op een aantal minuten rijden zijn echter de meest idyllische bergdorpjes, dus mijn weekenden zijn goed gevuld!
Zo heb ik afgelopen weekend een wandeling door de bergen gemaakt, waarbij ik o.a. cactussen, olijfbomen, citrusbomen, wilde paarden en authentieke Italiaanse boeren heb gezien!

Ciao e a prossima!

En dan eindelijk wat beeldmateriaal...

In de categorie: toeristisch!
Maar ja, dat mag natuurlijk in Rome....

Hier vereeuwigd zijn Mvelo, Maria en ik op een heuvel naast il Foro Romano.

Zien jullie de zon op ons gezicht? Gna gna....

Il scandaloso!!

Na frequentelijk de telefoonwinkel te bezoeken, met TIM te telefoneren en in het Italiaans tegen de helpdesk te schreeuwen, is het dan toch eindelijk gelukt:
mijn telefoon werkt!
Vanaf nu ben ik te bereiken op: +39 3388 919 820
Mijn Nederlandse telefoon heb ik ook nog regelmatig aan en voor de fanatiekelingen (of financiele overweging) ben ik in het hotel te bereiken op: +39 0773-66 39 66 (ben niet helemaal zeker van die eerste 0, degene die dit wel weet: laat het me weten!).
Dan krijg je de semi-Engelssprekende receptie aan de lijn, ik zit in kamer 226.

Ik verwacht nu natuurlijk heeeeeel veel enthousiaste smsjes en belletjes!

Ciao!

Middeleeuws Italie

Na een aantal dagen het verkeer geobserveerd te hebben durfden Maria (Zweeds) en ik het aan om met de auto naar Sermonetta te gaan, het Middeleeuwse dorpje waar Jennifer (Nederlands) woont. Dus nadat Lucca ons met veel waarschuwingen en twijfel in zijn ogen zijn sleutels en autopapieren overhandigde vertrokken we in zijn Fiat Panda naar de bergen.
Dit authentieke Italiaanse dorpje ligt halverwege een flinke bergpartij en is niet helemaal per auto te bereiken. Na al wat spannende momenten mee te maken bergopwaarts (in de tweede versnelling ging het echt maar net en zonder stuurbekrachtiging zijn die bochtjes met diepe diepe afgrond een uitdaging) moesten wij te voet verder.
De 104 traptreden omhoog waren goed te voelen op hoge hakken. Eenmaal in Jennifers huis (uitzicht op de kerk en de bergen, als je een beetje uit het raam hangt kun je de sinaasappels van de boom plukken) hebben we heerlijke tortellini gegeten.
De weg naar beneden werd spannender, aangezien er uiteraard geen verlichting is en de traptreden ook eigenlijk meer een soort losse, schots en scheve keien verzameling is. Er gaat het gerucht dat de omaatjes in Sermonetta speciale schoenen hebben want die kunnen de trappen op en af rennen terwijl ik er toch zeker 15 minuten over deed om veilig beneden te komen.
Daarna het bergafwaarts avontuur met de middeleeuwse auto van Lucca. De smalle, onverlichte en ongemarkeerde weg met diepe afgronden en stenen muurtjes op onlogische punten heeft mijn hart flink op de proef gesteld. Na ongeveer 5 bijna-doodervaringen toch in het hotel aangekomen.

Ik wacht nog even met autorijden hier....

Lijstjes....

Nu ik nog helemaal in de spirit ben van lijstjes maken (iedereen die op mijn kamer is geweest vlak voor mijn vertrek heeft hier vast nog een levendig beeld bij), leek het mij een mooi moment om een lijstje te maken van mijn eerste indrukken.

Dingen die mij meevallen:
- Het weer! Zelfs al is het nog hartje winter, hier heb ik al lekker de balkondeuren opengeslagen en loop ik rond zonder jas. Die uberhaupt nog aan de kapstok in Amersfoort hangt door mijn slaperige hoofd vlak voor vertrek...
- Het appartement! Na een paar weken met visioenen te zitten over gare hotelkamers en 6 maanden zelfs voor mn ontbijt uit eten te moeten, was mijn 'Residence' een goeie binnenkomer hier in Latina. Voor de liefhebbers staat mijn adres nu ook in de rechterbalk, kaartjes altijd welkom :)
- Het Italiaans! Hoewel ik dacht superslecht te zijn in Italiaans heb ik me eigenlijk heel aardig kunnen redden tot nu toe. Bovendien ga ik bij Unilever verder Italiaans leren! Alle buitenlandse werknemers krijgen hierin les en hoewel het eigenlijk niet in mijn stagecontract staat wilde mijn baas best een uitzondering maken. Dus over een maand komen de posts hier in het Italiaans natuurlijk!
- De collega's! Aangezien het bedrijf een internationaal team aan het opbouwen is, ben ik een van de vele nieuwe mensen op kantoor.
- Het eten! Toen ik de kantine inliep kreeg ik rillingen bij het bordje op de deur:..... Sodexho... voor mensen die de before en after foto's van Singapore hebben gezien is dit meteen duidelijk. Ik moet mijn mening over Sodexho echter herzien, want na een heerlijke pasta met saus van zeevruchten en een pizza met prosciutto en artisjokken zie ik de lunches met veel plezier tegemoet.
- De TV-programma's! Ook hier hebben ze CSI Miami en Lotto Weekend Millionaires... maar dan uiteraard nagesynchroniseerd en de Italiaanse versie van Robert ten Brink!! Erg entertaining...

Dingen die toch wel een beetje tegenvallen:
- Ik ben niet de spannendste attractie binnen Unilever of Latina. 2 weken voor mij is er namelijk een Zweeds meisje begonnen, die dunner, langer en blonder is dan ik!
- Net toen ik dacht dat het Italiaanse verkeer wel meeviel toen ik opgehaald werd van het vliegveld met een taxi, werden we aangereden! (Heel zachtjes maar hoor) Dit was op zich nog niet het ergste, wel dat de taxichauffeur rustig het kenteken van de andere auto opschreef. Ik had zo gehoopt op een dikke scene in het Italiaans, midden op de snelweg, met twee kleine mannetjes die met hun hand in de lucht de ergste dingen naar elkaar zouden roepen!
- De ijsjes in de ijsjesfabriek.... die zijn er namelijk niet!! Na een reorganisatie zit het ijs in Zuid-Italie en Engeland, en houden de mensen in Latina zich bezig met onder andere vissticks...
- Ik ben supertrots op mezelf dat ik meteen na aankomst in het hotel op pad ben gegaan om een SIMkaart te scoren in mijn beste Italiaans. Helemaal nadat dit direct lukte en ik de dag erna hoorde dat mijn voorgangers er minstens twee weken over hebben gedaan om de man van de SIMkaarten te overtuigen. Wilde ik lekker gaan bellen, zit mijn nummer nog niet in de lucht ofzo. Ik moet dus voor nog onbekende tijd gaan wachten tot ze mijn nummer in het netwerk opnemen!

Volgende keer meer....
Ciao!