Bedankt voor die bloemen

Jawel, 24 uur nadat de Paus ervoor bedankte, heb ik in hoogsteigen persoon even gekeken hoe de bloemetjes erbij stonden!

En daarna uiteraard ook een bezoekje gebracht aan de Sint-Pieter. Voor velen waarschijnlijk een bekend plaatje, maar voor diegenen die dit staaltje katholicisme nog niet hebben kunnen aanschouwen:

De medische zorg...

Ergens vorig jaar stond er een artikel in Trouw over het stadziekenhuis in Rome, waar je je huisdier nog niet naar toe zou sturen. Na wat aparte verhalen te horen over de bedrijfsarts, ging ik dan ook met weinig vertrouwen naar de beste man. Ik kan namelijk 3 maanden na het incident op Utrecht Centraal nog steeds niet rennen en springen. Nu is dit met mijn sportgewoontes (nou ja, de nietbestaande dus) geen probleem, maar ik heb mijn Italiaanse collega's mijn aanwezigheid beloofd in hun beachvolleyballteam deze zomer.
De bedrijfsarts hoefde op magische wijze niet eens naar mijn enkel te kijken om te besluiten dat er röntgenfoto's gemaakt moesten worden. Vanochtend vertrok ik, met de tweetalige secretaresse, richting privékliniek.
Terwijl ik even dacht dat we een gemiddelde oostblokflat binnenliepen, suggereerden post-its op de deuren dat er zich een arts in de kamer erachter bevond. Na een uur wachten (okee, dit is dan weer een universeel verschijnsel) mocht ik meekomen naar een duister kamertje met een vriendelijke broeder. Hier stond een vooroorlogs röntgenapparaat te zoemen, waarmee een zestal foto's van beide enkels werden gemaakt. Ze zijn hier duidelijk scheutiger dan in Nederland. Na wederom een uur wachten kreeg ik een kort briefje in het Italiaans waarop stond: Er is niets abnormaals te zien op de foto's. Ik maak me geen illusies en dacht dan ook niet dat het veel toegevoegde waarde had om zelf te kijken (fooddesign en radiologie zijn toch zeer andere vakgebieden).
Toen ik op kantoor trots mijn zwartwitte plaatjes liet zien, was ik dan ook zeer verbaasd mijn mooie botsplinter te zien, nog altijd aanwezig maar sinds de foto's in Nederland verplaatst. Ik heb duidelijk mijn carrière in de zorg gemist...
Vrijdag ga ik proberen dit aan de bedrijfsarts uit te leggen. Ik ben benieuwd of ze eigen inbreng van de patiënt kunnen waarderen...

Parkeren

En dit is de reden dat ik het eigenlijk prima vind dat ik geen auto heb hier!
De strategie in deze situatie: toeter voor minstens 1 minuut, neem een korte pauze, toeter weer voor minstens een minuut en blijf dit doen tot de eigenaar van een van de andere auto's verschijnt om wat ruimte te maken.

En nu is een fiets ook niet altijd het beste alternatief...